Cortometraje "18.1": emocionante thriller made in Galicia
Os recomiendo muy mucho este fantástico cortometraje que nos da una lección de un modo atractivo, llena de suspense, hecho por el joven director Gutier Rolán. Enlace.
Me parece magistral el análisis que hizo Manuel Ayán, del cineclub Nosferatu, y que os copio aquí: [no lo leáis hasta que hayáis visto el corto]
"18.1" Recapacitar sobre a noción de xénero
Unha das singularidades que caracteriza ao máis inquedo cine moderno é a súa falta de definición xenérica. As máis radicais obras do arxentino Lisandro Alonso, do taiwanés Tsai-Ming-Liang ou do catalán Albert Serra transitan por terreos onde a pertenencia xenérica está totalmente difuminada: nocións como drama, comedia, realismo ou estilización fantástica non existen pola liberdade dos códigos utilizados e pola consciencia de que tales estilemas obedecen a unha codificación un tanto obsoleta e reduccionista. Por esto mesmo, "18.1" de Gutier Rolán, é un traballo que resulta para o espectador difícil de etiquetar como obra de xénero, dado que a súa estrutura (debedora, iso si, dunha fórmula tan clásica como o plantexamento-nudo-desenlace) entra nunha especie de inversión dos códigos establecidos. Se, por exemplo, nas películas fantásticas, o terror parte dun tratamento realista para desembocar na violentación desa mesma realidade, en "18.1" o efecto é totalmente o contrario: asistimos en gran parte da película a unha estilización do fantástico máis convulso para rematar nunha coda final de estrito realismo fácilmente recoñecible, realismo que crea inquedanza, si, pero realismo ó fin e ó cabo.
"18.1" tamén funciona noutro tipo de inversión do seu discurso: o espazo en "off", ou sexa, o senso que cobra aquelo que non vemos, que está latente no exterior determinando ou inducindo unha acción interior. O feito de que o espectador non teña uns referentes externos que posibiliten unha articulación da historia narrada, crea unha suspensión do seu punto de vista: os personaxes si son conscientes do que ocorre, pero para o espectador o discurrir da historia vai nunha oblicua percepción do que aqueles contemplan. A este respecto é significativa a frase que di un dos personaxes: "están a rebuscar nos cubos do lixo". Unha inversión, pois, de dobre senso: a espacial en "off" e a demostrada na comprensión do espectador con respecto ós comentarios dos personaxes.
Sinalar, asimesmo, o protagonismo que dentro da unidade temporal e espacial da película ten esa casa como elemento aglutinador da ficción e que retrotrae a iconos fantasmagóricos tan mitificados no cine como o Maderley hitchcockiano ou o Marienbaud resnaisiano. O seu aspecto señorial é un escenario capacitado para envolver ós seus inquilinos de certa claustrofobia gótica, onde, ademais, as luces filtradas a través das cotinas e o forte resplandor lumínico da porta principal obra metafóricamente como un falso reducto liberador.
Para rematar, decir que ante esta buscada (e conseguida) ambivalencia de "18.1" só queda o papel atribuído ó espectador: ser partícipe do senso que ten a película a través do seu criterio subxectivo e chegar á conclusión de se nos atopamos ante unha obra de clara filiación xenérica
1 comentario
El anónimo del antifaz -